W teoriach związanych z zarządzaniem sobą, problem wypalenia zawodowego (burnout) zajmuje dość wysoką pozycję. Dzieje się tak dlatego, że większość stanowisk menadżerskich znajduje się w grupie podwyższonego ryzyka. Zawodami najbardziej narażonymi na dotknięcie przez ten syndrom, są nauczyciel, dziennikarz i właśnie menadżer. Generalnie burnout dotyczy w głównej mierze zawodów, które polegają na aktywnych kontaktach interpersonalnych i posiadają pewne wyobrażenie o „misji” zawodowej.

Najpopularniejszą w psychologii koncepcją dotyczącą wypalenia zawodowego jest trójwymiarowa teoria Christiny Maslach. W świetle tego ujęcia, na wypalenie zawodowe składają się trzy czynniki: wyczerpanie emocjonalne (pesymizm, zniechęcenie), depersonalizacja (obojętność i dystansowanie się od osoby, na kontakcie z którą polega sens danego zawodu – w przypadku nauczycieli są to uczniowie). Trzecim czynnikiem jest obniżone poczucie dokonań osobistych.

Zawody należące do grupy największego ryzyka często chronię swoich pracowników przed wypaleniem – najczęściej w zakładach pracy istnieje możliwość wzięcia jednorazowego, dłuższego urlopu, który należy wykorzystać na wypracowanie sobie powrotu do „formy”. Taki powrót jest jak najbardziej możliwy. W psychologii nazywa się to fenomenem feniksa – od mitycznego ptaka, który spalał się, aby powstać z popiołów na nowo. Często osoby powracające po wypaleniu, potrafią osiągnąć jeszcze więcej niż przed burnoutem. Dlatego właśnie należy bacznie obserwować siebie samego, a kiedy już faktycznie osiągnie się ten stan (nie mylić ze zwykłym zniechęceniem – pamiętajmy o trzech czynnikach!), należy jak najlepiej wykorzystać swój urlop, który powinien być czasem aktywnych zajęć poza zawodowych.

Poszukujesz bardziej uporządkowanej wiedzy?
Sprawdź pakiet SPEED READER PL 2.0!