Wyobraź sobie, że prowadzisz rozmowę na temat filmów. Chcesz jeden z nich polecić swojemu rozmówcy. I tu jest problem. Potrafisz podać nazwiska aktorów, grających w tym filmie, imiona postaci przez nich granych, nawet streścić fabułę... Ale nie potrafisz podać tytułu. Czujesz, że masz go „na końcu języka”. Tak się właśnie nazywa to zjawisko.

Efekt ten jest wynikiem złej ścieżki dostępu, złego toku myślowego, którym podążasz. Umysł jest zbudowany z wielkiej liczby „cegiełek”, które składają się w pojedyncze pojęcia – słowa, obrazy, znaczenia i tak dalej. Pomiędzy tymi „cegiełkami” istnieją pewne połączenia. W ten sposób, myśląc o jednym z pojęć, od razu przypomina Ci się coś innego. Na przykład, myśląc o kubku, od razu na myśl nasuwa się herbata. Połączenia pomiędzy pojęciami czasem się zacierają.

Wyobraź sobie teraz, że tytuł filmu jest jedną z „cegiełek” próbujesz do niej dojść przez połączenia z innych „cegiełek”, które mogą się okazać z tym tytułem połączone – nazwiska aktorów, fabuła... Wydaje Ci się, że już wiesz, tylko brakuje Ci tego słowa. No właśnie. To słowo to kolejna „cegiełka”. Nie prowadzą do niej żadne z połączeń związanych z tym, o czym akurat myślisz. Uporczywie jednak próbujesz dojść tą zatartą, bądź nieistniejącą ścieżką, fiksujesz się na niej, ponieważ wydaje Ci się, że w ten sposób dojdziesz do tytułu. To jest właśnie efekt „mam to na końcu języka”.

W jaki sposób można przełamać ten efekt? W jaki sposób sobie z nim poradzić? Jest na to recepta, która stanowi uniwersalne rozwiązanie wszystkich fiksacji. Odejść na chwilę od problemu. Nie myśl o tym filmie w ogóle. Twoja fiksacja zniknie, umysł odpocznie i „zresetuje się”, czyli porzuci ścieżki, którymi wcześniej nie udało Ci się dojść do tytułu filmu. Wtedy istnieje wielka szansa, że, spontanicznie (gdyż podświadomie cały czas skupiasz się na tym filmie, ponieważ jest on teraz nierozwiązanym problemem), uda Ci się natrafić na pojęcie związane z tytułem filmu.

Poszukujesz bardziej uporządkowanej wiedzy?
Sprawdź pakiet SPEED READER PL 2.0!